چند وقتيست دلم هواي شيراز را دارد. كاش مي توانستم پرواز مي كردم و به زمين پاك آن شهر آسماني بوسه مي زدم. سرم را بر خاكش مي گذاردم و از اعماق دلم مي گريستم. خدايا ، اي يزدان مهربان من. مرا عفو كن.
اي كاش چو پروانه پري داشته باشم
تا گاه بكويت گذري داشته باشم
پ. ن : دوست عزيزي اين شعر رو در نظرات برام گذاشتند. خيلي خوشم اومد گفتم براتون بذارم شما هم لذت ببريد. همواره موفق و سربلند باشيد.
بود آیا که دگر باره به شیراز رسم
بار دیگر به مراد دل خود باز رسم
بود آیا که ز ری، راه صفاهان گیرم
از صفاهان به طرب‌خانه شیراز رسم
هست راز ازلی در دل شیراز نهان
خرم آن‌روز که من بر سر آن راز رسم
همت از تربت حافظ طلبم، و ز مددش
مست و مستانه به خلوتگه اعزاز رسم
اینجانب سیدخلیل مرتضوی وعموزاده عزیزم سیدسعیدرضوی در مورخه 16/6/1394
