شهرسازی
شهرسازی واژه ایست که در برابر یک واژه ی آلمانی در دهه ی بیست شمسی وارد ادبیات حرفه ای ایران شد. این واژه در واقع ترجمه ی نه چندان صحیحی است از برنامه ریزی شهری و به مفهوم مداخله در شهر از طریق تنظیم فضا و فعالیت به منظور بهبود کیفیت زندگی ساکنان است.
برنامه ریزی شهری به دنبال مشکلات نشات گرفته از انقلاب عظیم صنعتی مطرح شد[۱]، هر چند تاریخ برنامه ریزی برای شهر به گذشته‌های بسیار دورتر و شکل‌گیری نخستین تمدن‌های بشری در هند، میان‌رودان و مصر بر می‌گردد. هدف برنامه ریزی شهری توسعه ی شهر و منطقه است. در ابتدا حل مشکلات صنعتی شدن، همچون کمبود مسکن، بهداشت محیط و جز آن، در مداخلات کالبدی دیده می شد اما از اواسط دهه ی 1960 میلادی و با بروز ناکارآمدی این گونه مداخلات، برنامه ریزی به سوی مسایل اقتصادی و اجتماعی روی آورد و مباحث عدالت و دموکراسی و جلب مشارکت مردم در فرآیند برنامه ریزی مطرح گشت. ابزارهای کالبدی برنامه ریزی شهری عبارتند از شبکه معابر، کاربری اراضی، تراکم (نفر در واحد سطح)، محدوده‌ها و حریم‌ها.
در حال حاضر بسیاری از بیانیه‌های سازمان ملل متحد، دستورالعمل انجمن‌ها و سازمانهای غیردولتی دخیل در امور برنامه ریزی شهری با استفاده از تعریف واژه «رشد هوشمند» به دنبال ارتقای محیط زندگی از طریق گسترش حرکت افراد پیاده هستند[۲] کاهش آلودگی هوا، افزایش بلند مرتبه سازی، نزدیکی و در دسترس بودن خدمات شهری، عدم نیاز به توسعه سطحی زیرساختها و خدمات شهری، عدم تخریب فضاهای سبز و کمربندهای سبز در اطراف شهرها از مزایای حرکت به سوی رشد هوشمند و در نهایت دستیابی به شهرکامل می‌باشد[۳]
تعریف شهرسازی [ویرایش]
- مجموعهٔ روش‌ها و تدابیر ارزشمند و مفیدی که متخصصین امور شهری به وسیلهٔ آن شهرها را بهتر می‌سازند، به شهرسازی یا علم تنسیق شهرها شهرت دارد.[۴]
- شهرسازی عبارت است از مطالعهٔ طرح ریزی و توسعهٔ شهرها با در نظر گرفتن احتیاجات اجتماعی و اقتصادی با توجه به حداقل رساندن مشکلات شهری و پاسخ‌گویی به نیازهای عمومی جمعیت شهری.[۵]
| |||||
اینجانب سیدخلیل مرتضوی وعموزاده عزیزم سیدسعیدرضوی در مورخه 16/6/1394
