بچه های بازیگوش صمیمی

 دیروز به دانش آموزان دوم راهنمايی گفتم هرکس یک خاطره پنج شش خطی بنویسد و آن را بخواند. خاطرات خیلی جالبی نوشته بودند. یکی نوشته بود یک بار که ما به روستا رفته بودیم به شکم اسب دست زدم و اسب لگد محکمی به کله ام زد و چندین روز در بیمارستان بستری بودم و بعد جای محل آسیب دیدگی را که هنوز از بین نرفته است را نشان داد. یکی نوشته بود یک بار که در خانه حمام می کردم آب سرد شد من با عصبانیت از حمام خارج شدم و گفتم که چرا آب سرد شده است؟ از قضا مهمان هم داشتیم. دیدم همه با تعجب به من نگاه میکنند و می خندند، متوجه شدم که همانطور لخت از حمام زده ام بیرون.

 يک خاطره جالب را شلوغترین فرد کلاس که همیشه می خندد و شیطنت می کند خواند که در باره خانم معلم اول ابتدائیش بود و نوشته بود که خانم معلم یک بار به او سیلی محکمی زده است و در پایان گفت که خانم معلم اول ابتدائیش سال گذشته فوت کرده است با خواندن این جمله متوجه شدم ناراحت شده است و نمی تواند ادامه دهد. دیدم به آرامی اشک از چشمانش سرازیر شد سعی کرد صورتش را با دستانش بگیرد ولی گریه مجالش نداد و با شدت شروع به گریه کردن کرد همه بچه ها و حتی خود من هم تعجب کرده بودیم که مگر فلانی شاگرد خنده رو و بازیگوش می تواند به این راحتی گریه کند هرچه قدر دلداریش دادم گریه اش قطع نمی شد و تقریبا ده دقیقه این حالت او ادامه داشت.

واقعا که از روی ظاهر نمی توان در باره دانش آموزان قضاوت کرد. بچه ها دنیای عجیبی دارند. دنیايی عجیب، پاک و صمیمی. من هم یاد گرفتم که شاید شلوغترین بچه ها حساسترین آنها باشند.