شیخ بهائی
تاکـــــی به تمنـــــای وصــــال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه
خواهد به سر آید، شب هجران تو یانه؟
ای تیــــر غمــت را دل عشاق نشانه
جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه
رفتـــــم به در صومعــــــهٔ عابد و زاهد
دیـــدم همه را پیش رخت راکع و ساجد
در میکــــده رهبــانم و در صومعه عابد
گه معتکـــف دیرم و گه ساکن مسجد
یعنی که تو را میطلبم خانه به خانه
روزی که برفتنـــد حریفــان پی هر کار
زاهد سوی مسجد شد و من جانب خمار
من یار طلـــــب کردم و او جلوهگه یار
حاجی به ره کعبــــه و من طالب دیــــدار
او خانه همی جوید و من صاحب خانه
هر در که زنم صاحب آن خانه تویی تو
هـــر جا که روم پرتــــو کاشانه تویی تو
در میکده و دیر که جانانه تویــــــی تو
مقصـــود من از کعبـه و بتخانه تویی تو
مقصود تویی کعبه و بتخانه بهانه
بلبل به چمن زان گل رخسار نشان دید
پروانه در آتش شد و اسرار عیان دید
عارف صفت روی تــو در پیر و جوان دید
یعنی همــه جا عکس رخ یار توان دید
دیوانه منم من که روم خانه به خانه
عاقل به قوانیـــن خــــــــرد راه تو پوید
دیوانــــه برون از همــــه آیین تو جوید
تا غنچـــــــهٔ بشکفتهٔ این باغ که بوید
هــر کس به زبانی صفت حمد تو گوید
بلبل به غزلخوانی و قمری به ترانه
بیچاره بهائی که دلش زار غم توست
هر چند که عاصی است ز خیل خدم توست
امید وی از عاطفت دم به دم توست
تقصیـــــر خیــــالی به امیـــد کـــــرم توست
یعنی که گنه را به از این نیست بهانه